BLOOPERS

^{Bloopers - nieudane sceny, niedopuszczone do publikacji w Aka no Ryū i Jigoku}


           Powoli kończyły mu się punkty, w które mógł uciec swoim cielęcym wzrokiem, na jego szczęście – a w dużej mierze na szczęście Takeshiego – w progu pojawił się jeden z głównych mechaników.

- Seiji, Chevrolet dla Jigoku-kai stoi na tyłach. Bujnij się.

           Blondyn spojrzał najpierw na mechanika, potem na Takeshiego, mechanika, Takeshiego, brata, Takeshiego, znowu na mechanika, wydukał serię nieartykułowanych dźwięków, na koniec się ukłonił i odwracając się błyskawicznie na pięcie przylutował czołem we framugę.

- Boom i w czółko! – wrzasnął uradowany Takeshi.


           Trzeciego dnia tknęło go na porządki. Siedział przez kilka ładnych godzin wśród teczek i segregatorów wypisując lewe kwity za przehandlowaną broń. Wziął do ręki mały papierek.

- Ooo! Paragon za buty z Deichmanna, od tygodnia go szukam… Wreszcie będę mógł złożyć reklamacje!


           Zastanawiał się, czy makaron ryżowy ciągnie się równie długo jak ostatnie dni, gdy ktoś w mało kulturalny sposób zapukał do drzwi. Rzucił teczkę na podłogę, ściągnął nogi z biurka i poszedł otworzyć. Ledwo nacisnął klamkę, a do środka wpadł Hideo.

- Kurwa – oznajmił od progu. – Pośliznąłem się na wycieraczce…


           Takeshi poprawił się na krześle, poszperał chwilę w komputerze, przejrzał kilka notatek, znowu szukał czegoś w komputerze, wreszcie wyciągnął telefon.

- No, dwie pizze na grubym cieście z podwójnym serem. Będzie do tego napój? – spojrzał na zaskoczonego Hideo. – Nooo cooo?! Nie będę harował z pustym żołądkiem!


           Hideo spojrzał na niego zniesmaczony, na co Takeshi odpowiedział tym samym, niezmiernie irytującym uśmieszkiem.

           Wyciągnął ze schowka tablet i czekał, aż rozbłyśnie ekran.

- Baza wirusów programu Avast została zaktualizowana – rozległ się spokojny, kobiecy głos.


           Zazwyczaj oglądał taśmy jeszcze w gabinecie, ewentualnie w drodze do samochodu. Wolał umrzeć w jakiś bardziej finezyjny sposób – na przykład schodząc na zawał podczas igraszek z porno-bliźniaczkami – niż wysadzony w powietrze za kółkiem zatankowanego do pełna samochodu.

- Nuda… nuda… - mruczał pod nosem przewijając nagranie. - Oooo! Nie wiedziałem, że da się na tym grać w Tetrisa!


           Dźwięki rozchodziły się po wnętrzu Hummera i niewątpliwie wylewały poza niego, ale Takeshi najwyraźniej nie zaprzątał sobie tym głowy. Wystukiwał rytm na kierownicy, kompletnie nie zważając na rosnącą prędkość, zupełnie, jakby był na niedzielnej wycieczce. Uśmiechał się i nucił pod nosem.

           Hideo wyciągnął rękę w kierunku pokrętła głośności. Kolejna łupanina zaczęła go powoli irytować, pomijając fakt, że jeszcze chwila i basy wywołają arytmię. Zmienił stację, zanim Takeshi zdążył zareagować.

- Ksiądz proboszcz już się zbliża, już puka do mych drzwi… - poleciało z radia.

- To może jednak wróćmy do poprzedniego… - zaproponował zmieszany Hideo.

- Grzeczny chłopiec – stwierdził Takeshi.


           Była trzecia nad ranem, a oni błądzili po jakimś zadupiu. Całą drogę przejechali w trochę więcej niż kwadrans, a od bitych trzydziestu minut lawirowali między polami. Irytowało go to, nawet nie wiedział, za czym się rozglądać.

- Myślisz, że się wyrobimy? – spytał Hideo pomiędzy jednym, a drugim zagonem kapusty.

- Mam nadzieję. O czwartej muszę zebrać bakłażany na FarmVille!


- Robię to po swojemu, albo nie robię w ogóle – popatrzył na informatyka chłodnym wzrokiem. – Wyjazd – Hideo posłusznie zszedł z linii strzału. Osiem gramów metalu, czterysta metrów na sekundę i bagażnik stanął otworem. W tym momencie za ich plecami rozległ się głośny warkot. Zdążyli odskoczyć na boki sekundę przed tym, jak fluorescencyjnie zielony monster truck zaparkował na bagażniku Toyoty. Ze środka wyskoczyła zgrabna, dwudziestoletnia kobieta. Stanęła obok Takeshiego i beznamiętnie przyglądała się jak rozhisteryzowany Hideo wije się przy zmasakrowanym wraku.

- Wybacz Hideo, ja naprawdę nie chciałam – powiedziała niemalże szczerze, po czym nie odwracając się w stronę Takeshiego podniosła wysoko dłoń i przybiła z nim piątkę.

- Ja wiedziałem, że ona to zrobi! – wrzasnął z przydrożnych krzaków spanikowany Seiji.


- Z… Zawieź nas do szpitala – ni polecił ni poprosił Hideo wyciągając Seijiego z bagażnika.

- Ani mi się śni – wskazał brodą srebrny samochód. - Chcesz, to kopsnij się tam tą Toyotą.

- Przecież nie ma powietrza w kołach – wyzipał Hideo podciągając do góry trzymanego w ramionach Seijiego. Chwilę później ręce odmówiły mu posłuszeństwa i blondyn gruchnął o glebę.

- Wybacz brat – szepnął Hideo pomiędzy kolejnymi jękami Seijiego.


           Obserwował – nawet lekko rozbawiony – jak Hideo próbuje wyszarpać brata z samochodu.

- Cholera, Hideo-nii! Wynosisz rannego czy worek kartofli! – wrzasnął Seiji.

- Po co od razu „kartofel”, określenie „brukiew”  w zupełności wystarczy – wyrechotał Takeshi.


Głos #1 - Najpierw Takeshi rzuci w ciebie nożem, a potem zacznie się do ciebie dobierać.
Hideo – Możemy wziąć do tej sceny dublera?
Głos #2 – Przecież to produkcja niskobudżetowa, czego ty wymagasz?! Na całe szczęście uprosiłam Carter, żeby Takeshi tylko udawał, że uprawia z tobą seks…
Takeshi – *dziki śmiech*


- Dupa nie scena! Nie ma opcji, żebyś rzucił we mnie tym nożem! Za nic na świecie nie chcę mieć ostrza wystającego z czaszki.

- Spokojnie, myszeczko. Bez problemu strzelam ze stu metrów, rzut scyzorykiem z pięciu jest prosty jak ruchanie.


           Chłopak zignorował ciche kliknięcie, jakie rozległo się za jego plecami. Jednak rękojeści, która odbiła się o jego potylicy nie mógł już zignorować.

- Przynajmniej to nie ostrze… - Takeshi uśmiechnął się przepraszająco.


           Takeshi wyciągnął scyzoryk, rozłożył go, chwycił za ostrze i wymierzył nim w przestrzeń koło głowy Hideo. Dziwnym trafem jakoś zszedł mu z kursu, zmieniając trajektorię lotu uderzył o żarówkę, wywołując ciemności egipskie.

- Coś mi dzisiaj nie idzie…

Wrzask zza kulis – Przerwa techniczna!


           Chłopak zignorował ciche kliknięcie, jakie rozległo się za jego plecami. Uchylił się, ostrze masywnego Victorinoxa wbiło się w miejsce, gdzie przed sekundą była jego głowa.

- Pierdolę! Weźcie do tego jakiegoś manekina! – zawył Hideo kuląc się pod drzwiami. – Ja wymiękam!


         Wyciągnął scyzoryk i posłał go w kierunku Hideo. Nie czekał nawet, aż chłopak się odwróci. Przeskoczył przez biurko, ale zahaczył czubkiem buta o blat. Padł na bok, przeturlał się przez pół pokoju po czym zerwał się na równe nogi, niemal w tanecznym stylu.

- Ładny telemark – stwierdził Hideo.

- Spierdalaj.